Posted in Pierwszym wyprodukowanym preparatem osocza (w czasie drugiej wojny światowej w Stanach Zjednoczonych) było osocze suche, a pierwszym preparatem osoczopochodnym była albumina. Jako uboczny produkt frakcjonowania białek osocza otrzymano m.in. immunoglobuliny, które stosuje się w zapobieganiu i leczeniu chorób zakaźnych oraz w zapobieganiu konfliktowi serologicznemu pomiędzy matką a płodem.
Albuminy stosuje się jako lek przeciwwstrząsowy oraz w przypadkach niedobiałczenia i niskiego poziomu tych białek. Wyższość albumin nad osoczem płynnym i suchym polega na tym, że na pewno nie zawierają one czynnego wirusa żółtaczki wszczepiennej (wirusowego zapalenia wątroby). Aby wydłużyć okres przechowywania tego preparatu, przygotowuje się go w postaci albuminy liofilizowanej.
Osocze stabilizowane, znane pod nazwą PPL (Plazmaproteinlosung lub Plazmanate), jest pozbawione termolabilnych euglobulin poprzez odsalanie na wymiennikach jonowych. Osocze to można pasteryzować jak albuminy. Podobnie jak albuminy, preparat ten nie zawiera czynnego wirusa żółtaczki zakaźnej.
Osocze płynne powinno być przetoczone w dniu otrzymania go ze stacji lub punktu krwiodawstwa. Do czasu przetoczenia należy je przechowywać w temperaturze 4 —6°C.
Osocze suche wytwarza się metodą liofilizacji, która polega na odparowaniu wody z zamrożonego stanu. Osocze liofilizowane może być przechowywane przez wiele lat. W Polsce termin ważności tego osocza wynosi 4 lata. Osocze suche przed przetoczeniem jest rozpuszczane w podwójnie destylowanej wodzie pozbawionej ciał pyrogennych i natychmiast przetaczane.
Osocze liofilizowane grupowe w odróżnieniu od osocza liofilizowanego mieszanego, musi być przetoczone biorcy o takiej samej grupie krwi i nie może zawierać przeciwciał anty-A lub anty-B skierowanych przeciwko odpowiednim antygenom obecnym w krwinkach czerwonych biorcy.
Osocze świeże mrożone otrzymuje się z pobranej krwi, którą natychmiast odwirowuje się w chłodnej wirówce, następnie odciąga osocze i zamraża w temperaturze – 30°C. Tak przygotowane osocze umożliwia zachowanie jak największej ilości VIII czynnika krzepnięcia (AHG) i innych czynników tego procesu. Okres ważności mrożonego osocza świeżego wynosi 2 do 4 miesięcy. Musi ono być przechowywane w temperaturze — 30° C.
Krioprecypitat. Jest to koncentrat czynnika Vin krzepnięcia krwi, czyli AHG, który w Polsce jest najbardziej rozpowszechniony. Preparat ten otrzymuje się z odwirowanego osocza przy zastosowaniu specjalnej techniki. Krioprecypitat AHG jest przechowywany w temperaturze -25°C przez okres 6 miesięcy. Bezpośrednio przed użyciem butelkę z preparatem podgrzewa się w łaźni wodnej o temperaturze 37°C przez okres 10-20 min i łagodnie miesza. Przed wprowadzeniem do użytku klinicznego preparat musi być poddany badaniu bakteriologicznemu.
Krioprecypitat liofilizowany może być przechowywany bez znacznych strat przez okres 3,5-4 lat w temperaturze 4°C, zaś w temperaturze 21°C nie dłużej niż jeden rok. Jest on oczyszczony i może być wstrzykiwany dożylnie.
Fibrynogen. Preparat tego czynnika krzepnięcia jest otrzymywany drogą frakcjonowania w postaci suchego proszku. Po rozpuszczeniu w podgrzanym rozpuszczalniku (słabo rozpuszcza się w wodzie) musi być natychmiast przetoczony. Wadą tego preparatu jest zwiększona możliwość zakażenia żółtaczką wirusową, gdyż preparat produkowany jest z krwi pochodzącej od wielu dawców.
Czynnik IX Christmasa jest stosowany w hemofilii B.
